Schrieven

                                                                                                                                                                              Hartmut Meinke 2017

„Schreib‘ doch mal wieder eine Geschichte“, meen mien lütte Fru annerletzt. „Du schullst man wedder mol wat schrieven“, sä en Fründ an’t Telefon. „Mehr von Ihren „Geschichten ut Achter-Neendörp“, weer in E-Mails to lesen. Op düsse Aart wullen se mi wiesen, dat ehr miene Geschichten gefallen doht. Un doröver freu ik mi, dat’s kloor.

Aver dat gifft en Problem: ik bün keen richtigen Schrieversmann, ik bün – sotoseggen –

en „Hobby-Schriever“.

Echte Schrieverslüüd hebbt ehren Kopp vull vun Ideen un Themen. Un se köönt över dat meiste wat schrieven, dat is ehr Handwark: Geschichten, Berichte, Kommentare un anneres mehr över Minschen, Dörp, Stadt, Land, Politik un de wiede Welt.

Mitünner kümmt en Roman oder en Krimi dorbi rut.

Ik bewunner dat.

Miene Geschichten hebbt all wat mit Achter-Neendörp to kriegen. Kloor, ik kiek ok „över den Tellerrand“, aver en Verbinnen mit mien Dörp mutt wehn. Un dor liggt dat wiedere Problem:

In Achter-Neendörp passeert nich soo veel. Jedenfalls nix,

wat annere Minschen intresseren kunn.

Wat dat hier gifft?

De Lampen an de Straat sünd wedder in Ordnung. De Wege sünd schietig in de Oorntiet. Op dat Instandsetten vun en Gemeindeweg müssen wi lang töven. Glasfaser warrt verbuddelt för den Ansluss an de schöne Internet-Welt.

Man kann hier dat Avendroot fein bekieken, dor steiht keen Mast un keen Spargel mit Flögels in’n Weg.

Navers sitten tohoop to’n Snacken un Fiern.

All’ns richtig un goot, aver: kannst afhaken, nich intressant.

Also,

enfach „mol wedder wat schrieven“ geiht överhaupt nich.

Ik mutt töven, bit mi en Thema sotoseggen „vör de Fööt“ fallen deiht. Dat schriev ik op en Zeddel un den legg ik op mienen Schrievdisch. Jümmers wenn ik dor sitten doh,

kiek ik em an. Un wenn ik‘n beten Glück heff, fallt mi wat to’n Schrieven in un dat kümmt denn ok op de Steed to Papier.

As ik jüst opstünn un dörch Stuuv un Köök na buten güng,

is mi wat „vör de Fööt“ fullen.

De Zeddel liggt al op’n Schrievdisch….. .