Hornissen

                                                        Hartmut Meinke 2016

De halve Krink in uns‘ Rasen seeg drullig ut. Welk en Dööskopp kümmt op de Idee un meiht mit‘n Rasenmeiher en Aart Kurv in’t Gras un lett den Rest stahn? Un denn noch nichmal fein rund, dor weer’n beten wat an „Zickzack“ mit bi. Eerst en fiene, graadut Spoor langs den Graven, aver denn vun de ole Esch in‘n halven Krink bit na de Terrasse hen. Dor stunn de Rasenmeiher.

Na, liekut seggt: de Dööskopp weer ik. Nich, dat ik nu en Aart Friluft-Kunstwark produzeern wull. Ne, ik harr bloots för en lütten Ogenblick nich oppasst.

En Johr torüch:

Wi marken, wenn wi in uns Gaarn weern, dat af un an lütte „Heevschruvers“ över uns langflögen. Dat weern Hornissen, richtig grote Insekten, vör de hebbt wi normalerwies mächtig Respekt.

Man de harrn uns garni beacht un ik wüss nich, woher se keemen un wohen se flögen.

Bit to den Dag, as uns‘ Swägerin ut Hamborg sä: „Wisst ihr eigentlich, dass im Nistkasten am Weg ein Hornissennest ist?“

Ne, dat weern wi bit nu noch nich wies worrn.

Wi keken uns dat an – warraftig - dörch dat Lock vun den Kassen flögen de Hornissen rin un rut, welke dwars dörch uns‘ Gaarn.

Na, wi leten ehr respektvull tofreden un se uns ok.

In’n Harvst weern se all doot, bit op de Königinnen. Ik pul dat Nest ut den Kassen rut. Ik weet nich genau, wovele „Majestäten“ so‘n Volk hett. De versteken sik över de kolde Johrstiet. En tomindst harr den Winter överstahn un sik dat in’t tokamen Fröhjohr in de holle Esch blang den Rasen kommodig maakt. Dor hett se tosamen mit ehr Kinner en gewaltig groot Nest buut. An’n Avend kunnen wi enkelte sehen, wenn se üm de Lamp an de Huuswand flögen.

Över Dag weern se all togang un jagen Flegen, Wepsen un Sommervagels. Enmal heff ik mitkregen, dat en Hornisse en Weps opfreten dee.

Mit uns Minschen hebbt se nix in’n Sinn. Wi sünd enfach nich interessant för ehr. Un den Plumkoken op‘n Terrassendisch wüllt se ok nich. Aver man dörf ehr nich argern, en mutt jümmers ganz ruhig blieven, wenn se in de Neeg sünd. Ik kunn fein fotograferen, as se an de holle Esch togang weern.

Dree Meter Afstand mit de Kamera – se flögen över mi lang, links un rechts vörbi, man deen mi nix. Wi sünd meist richtige Frünn worrn.

Aver denn keem de Dag, an den ik mit mien Gedanken wohl woanners weer as bi’t Rasenmeihen. In de Tiet vörher harr ik jümmers en groten Bogen üm de Esch mit dat Hornissennest maakt. En mutt sien Frünn ja ok nich alle Ogenblick to dicht bikamen.

Man dütmal güng ik liekut, langs den Graven un blang den Boom.

Un miteens weer dat mit de Fründschop vörbi. Opschreckt dörch de Vibrationen un den Larm vun mien‘n Meiher flöög en heel Regiment Hornissen ut den Boom rut un op mi dal.

Ik nehm gau miene Been in de ene Hand un rönn mit den Rasenmeiher an de anner Hand in Richt vun uns‘ Terrasse.

Em uttostellen harr ik vör luder Opregen vergeten. Un so hett he meiht un meiht, bit ik mit’n beten Zickzack in’n halven Krink endli an de Terrasse ankeem. Puhh, de Sweet leep. Gau rin in de Köök, Döör tosmieten, Sweet afwischen, deep Luft holen un ut Finster kieken.

En poor Hornissen flögen noch üm den Meiher rüm, denn, an’t Enn, weern se endli verswunnen.

Mien lütte Fru hett sik ‘n beten wat höögt över den halven Krink in den Rasen. Ik heff ehr all’ns verkloort un later toenn meiht.

Man nu mit gehörig Afstand vun de ole Esch.