Flegen

                                                                                           Hartmut Meinke 2016

Annerletzt seet ik kommodig in mien‘n Sessel un schalt‘n beten dörch de Programme in‘n Fernseher. Dor keem miteens en Bericht vun en Utstellung in Hannover. Moderne Kunst!

Ik harr foorts de Naams vun grote Künstlers in’n Kopp:

Pablo Picasso, Max Beckmann, Paul Klee, Emil Nolde, Ernst Barlach un annere. Dat wull ik mi geern ankieken. Aver üm de güng dat nich.

Dat güng üm en Utstellung vun en heel modernen Künstler.

He harr en „Arrangement“ maakt.

Düsse Oort vun Kunst interessert mi mehrstens nich soo dull.

Arrangements, Plastiken un Installationen vun de heel „Modernen“ sünd mi jümmers ‘n beten wat frömd. Veele Stücke in so‘n Utstellung kriegt ehr Bedüden eerst dörch dat Verkloren vun de Künstlers.

De „normale Minsch“ kiekt sik dor eerstmol nix rut.

Liekers geiht den en oder annern hen to so‘n Utstellung. Kiekt sik dat an un töövt. Denn kümmt de Künstler. He verklort sien Wark mit dusend kloke Wöör. Natürli gifft keeneen vun de Besökers to, wat he dat an’t Enn nich verstohn deiht. Dat, wat de Künstler afsünnert, hett jo sachts wat mit „hoge Ingevung“ to dohn. Un so höörn se all andächtig to. An’t Enn kriggt he Bifall. Wenn he dat goot un schlau maakt hett, kann he wat verköpen.

He will jo ok leven un bruukt ‘n beten Geld för düt un dat.

Wenn en nu so‘n Wark köfft hett, hangt oder steiht dat achteran in de gode Stuuv. Frünn kaamt to Besöök un fraagt:“ Wat is dat denn dor?“

De Antwoort: „Tjaa, dat weet ik ok nich so ganz akkerat, aver de Künstler hett seggt, dat dat wat is. Moderne Kunst. De versteiht nu mol nich jedereen.“

Ik kann mit düsse „Moderne Kunst“ ok nich veel anfangen, aver dat gifft noog Lüüd, de sowat bewunnert. Bi de Utstellung, un nu worr ik doch neschierig op den Bericht in‘n Fernseher, güng dat üm Flegen. Wat nu Flegen mit Kunst to dohn hebben schulln, kunn ik mi nich vörstellen.

Aver erstmol leep en annern Film in mien‘n Kopp af:

Fröher, as dat noch keen WC in de Wohnungen un Hüser geev, stunn dat lütte Huus för de „menschlichen Bedürfnisse“, mit en Hart in de Dör, op den Hoff. Blang dat Wohnhuus, op ’n Buernhoff in‘n Kohstall. As Kinner muchen wi dor gorni geern hen. Dor weern so gräsig vele Flegen, de setten sik överall op dien‘n blanken Körper. Op dien‘n Achtersten un in dien Gesicht. Ok as Kinner wüssen wi natürli, wo de vörher seten harrn. De ole Snack is bekannt: „Goh man in de Meddagstiet op Klo, denn sünd de Flegen in de Köök.“

Wat hett man damols nich allens anstellt, üm mit dat Flegenvolk trecht to kaamen:

Flegenfangers in Stuuv un Köök. Mehrstens hungen de ünner de Lamp över den Disch, an den wi bi‘t Eten seten. De Besters backen doran fast, zappeln noch‘n beten un weern denn doot. Besünners aptietlig weer dat nich.

Dat geev ok Rökersticks. Dat ganze Huus stunk, de Rook weer natürli giftig. Klor, de Flegen schullen jo ingohn, hett ok klappt.

Later geev dat Spraydosen mit giftigen Inhold. Dormit kunn man enkelte Flegen verfolgen. Kort op de Doos drücken – Treffer – Fleeg erledigt!

Mennigmol güng de Angreeb aver knapp vörbi.

Dat weer sodennig gesund för de Fleeg, aver ungesund för den Jager.

Hüüt nehmt wi Flegenklatschen. De sünd beter för de Umwelt. Dat bruukt aver veel Konzentration, de Bester dormit to jagen. Flegen köönt jo heel goot flegen, sünd gauer weg, as man vermoden deiht. Wenn du Erfolg hest mit de Jagd,

gifft dat aver achteran swatte un rode Placken an de Wand. Ok ni soo schöön.

En heel feine Methood sünd „Insektengitter“ vör Finstern un Dören. Dat süht ördentlich ut un de Flegen, Müggen, Wepsen, Hornissen un Hummeln köönt nich rin. Buten sünd se Foder för Spinnen, Vagels, Ameisen un annere. Un se leggt ehr Eier in Kadavers vun allerlei lütte Levewesen. Ehr Kinner, de Maden, freten de Kadavers op. Ut de Maden warrn wedder Flegen. En feinen Kreisloop, hett de Natur goot inricht. Uns Hüüs, wo se jümmers rinwüllt, sünd aver in den Kreisloop nich vörsehen.

Wi möögt ehr nich, se schüllt buten bleven, de Flegen un ehr Kinner.

Nu aver t’rüch vun mien’n Film in’n Kopp to den Film vun de Utstellung:

Lebennige Flegen weer‘n dor Kunst! 10 000 lebennige eeklige Flegen.

De „Künstler“ harr 10 000 Flegen in dat Atelier rinlaten.

Sünst nix, bloots 10 000 Flegen. He, de „Künstler“, weer in den Fernsehbericht överhaupt nich to sehn un dat geev sodennig ok keen Verkloorn vun em över sien „Kunst“. Dat harr ik doch to geern mal höört un sehn.

Wat kreeg ik to sehn?

De Flegen flögen rüm, setten sik in de Gesichter vun de Lüüd.

Eeklig, dat antokieken. Na ja, wat ik al seggt heff: dat gifft jümmers en poor dulle Minschen, de dat heel Narrsche ok noch richtig goot finden.

Wat kreeg ik to höörn?

Dree Besökers harrn wat seggt:

En Fru: „Zuhause hätte man das nicht so gern“.

En Mann: „Was die Fliegen so denken, wenn sie mich angucken, ist ja gruselerregend.“

En annere Fru: „Man bekommt auch so’n bisschen Gänsehaut – wunderbar“.

In’t Blatt, en Zeitung ut Hannover, funn ik en beten later düssen Kommentar:

„Das ist keine Kunst, sondern absoluter Schwachsinn!“

Dat meen ik ok.