Enn goot, all’ns goot     

                                                                                      Hartmut Meinke 2016

Dat weer en gewaltig Gewidder in de Nacht. Un nich bloots över Achter-Neendörp. Vun Brunsbüttel bit na Itzehoe geev dat Blitz un Dunner, Storm, Hagel, Regen un Graupel.

An’n Morgen achteran weer all’ns vörbi. Mien lütte Fru un ik seten bi‘t Fröhstück in de Köök. Dor keem de Montör, de uns‘ Kläranlaag bekieken schull. He harr sik vörher anmeld, pack‘ nu sien’n Kraam ut un möök sik an de Arbeid. As he dormit t‘rech weer keem he rin un meen: „Können Sie bitte Ihren Hund aus meinem Wagen holen.“

Wi keeken uns an. Hund? Wi harrn keen Hund. Wi hebbt nie nich’n Hund hatt. Buten de Överraschung: in sien Auto seet waaraftig en Hund un keek uns fründlich an. De Mann harr de Achterdör vun sien Auto nich toklappt.

Twischendörch mutt ik kort mol anmarken, dat ik nich de beste Fründ vun Hunnen bün. Ik heff groten Respekt vör de un hold jümmers Afstand. Manch en snackt ok vun Bammel, na ja. Aver an den Morgen kunn ik mi ja nich verkrömeln un müss wat ünnernehmen.

Ik heff uns‘ Naver anropen. He kennt sik mit Hunnen ut un hett dat schafft, em ut dat Waarksteedauto in den olen Höhnerstall to verfrachten. Dor seet he nu, de Naver güng na Huus, de Montör suus af un wi dachten: wat nu?

Annere Navers anropen un frogen, wat se villicht ehren Hund missen deen! Dormit harr ik denn nich so recht Erfolg:

„Wi hebbt gorkeen Hund!“ „Uns‘ Hund löppt nie nich weg!“ „Uns‘ Hund sitt hier vör de Döör!“ „Tja, dat weet ik ok nich!“

Mien lütte Fru meen: „Wir müssen das Tierheim oder die Polizei anrufen.“ Ik reep eerstmol de Polizei in Wilster an. Un nu keem de tweete Överraschung an düssen Dag: „Hier hat eben ein Einwohner aus Hackeboe seinen Hund als vermisst gemeldet“, sä den Beamten. Ik kreeg den Namen rut un reep dor an. De Naver ut Habö (Hackeboe) keem gau na uns hen un hol dat Tier af.

He weer glücklich, sien Hund weer glücklich, wi weern glücklich und mi pulter en ganz groten Steen vun’t Hart.

De Naver ut Habö hett uns vertellt, dat sien Hund jümmers bi Gewidder utbüxen deiht. He mutt em vörher insparren un jüst dat harr he güstern vergeten.