Rootlicht in’t Dörp?

                                                                                      Hartmut Meinke 2015                                    

Wenn man in de Wiehnachtstiet an’n Obend dörch de Gegend fohren deiht,
freut man sik över de veelen Lichter, de man överall sehen kann.

De Minschen hebbt elektrische Kerzen an’n Dannenboom in ehr’n Gaarden anbrocht, Lichterkeden hangt in de Finstern un hier un dor blinkert un blitzt dat. In alle Farven, ok männichmol in root.

Anfang Februar gifft dat keen Wienachtsbelüchtung mehr. De Lampens un Kerzen sünd inpackt un töövt nu op dat nächste Johr.

Wi weern to Besöök in Wilster un föhrn vun en Fier na Huus, so üm un bi Klock negen an’n Obend.

„Guck mal“, sä mien lütte Fru, as wi dörch Habö (Hackeboe) keemen.

„Das Haus da drüben wird mit rotem Licht angestrahlt, da, an der Bahn!“

Na, ik keek lever erstmol op de Straat, aver en lütten Blick heff ik doch riskeert. Tatsächlich, en Huus in rodet Licht. Vun baben bit ünnen un vun alle Sieden anstrahlt. Dat weer fein to sehn vun de Straat ut. Wi snacken hen un her, aver wi kunnen uns dat nich verkloren.

Bi Rootlicht an en Huus hett man jo den en oder annern Gedanken. Schull dor villicht en spezielles Etablissement – ne, dat kunn doch nich angohn.

Hier bi uns, in‘t Dörp?

Liekers – miene Gedanken güngen Johren torüch. In de 1970-er bün ik mit mien Familie na Achter-Neendörp trocken. Un al damols hebbt de Lüüd vertellt: Dor, in dien Naverschap, dor weer sowat, na, du weetst al, keen Kroog, mehr so en Aart Treffpunkt… .

Mehr wull’n se nich seggen. Oder se weeten nich mehr. Oder dat weer all’ns bloots Fantasie. Ik heff op jeden Fall vun den „Treffpunkt“ nix mehr mitkregen.

Den annern Hoff, vun den ik nu vertellen will, blang de „Tiefste Landstelle“, kann ik vun mien Stuuv ut sehn. Dor hett Hubert wohnt. Sien‘ richtigen Namen kenn ik ok, verrad ik aver nich. Hubert keem egentlich ut Hamborg, dor harr he enge Verbunnenheit in‘t – so nömt – Rotlicht-Milieu. He weer en gewaltig groten Kerl, föhr op en gewaltig Motorrad dörch de Gegend un seh egentlich en beten fürchterlich ut. Man kunn meist Angst vör em hebben.

Dat müss man aver nich, denn ik weet, dat he Minschen ut de Gegend op sien Hoff beschäftigt harr un goot behannelt hett. Also: in’t Huus to’n Reinmaken un op’t Grundstück to’n Plegen vun de Rabatten.

Un he hett jümmers goot betahlt, worr vertellt.

Wat sik dor villicht sünst noch afspeelt hett, weet ik natürli nich.

Soo scharp is mien Fernglas nu ok wedder ni!

Toletzt de Geschichte ut Vorder-Neendörp: Vör Johren hett sik en Ünnernehmer dor en feinet Huus buut. Dat weer richtig schöön antokieken. Aver he is dor ni nich introcken, he hett sik verafscheed un dat Huus stunn lange Tiet leer.

De Snackeree fung in de letzten Johren an – schull dor villicht en Investor ut Hamborg Interesse hebben? Warrt dat villicht en Rootlicht-Etablissement? Wat hebbt wi uns höögt över de Geschichte. Männichmol, wenn wi in de Naverschap tosomen seten, hebbt vi darvun snackt.

Wat för Utsichten - dat meenen wi Manslüüd - natürli ut Jux.

Is nix na kamen.

De Rootlicht-Geschichte in Habö hett sik en beten later doch noch opklort:

Wenn en Mann veertig Johr old warrt un noch nich heiraad hett, denn warrt he en „Olen Esel“ nömt. Fröher worr he trüchwarts op en Esel sett un müss dörch’t Dörp rieden. Wenn man keen Esel hett, denn bastelt man sülvst en, ut’n olen Saagbuck to’n Bispill.

Viellicht weer dat jo so in Habö, an den Obend.

Un Licht höört darto, besünners, wenn man sik trüchwarts bewegen mutt.

Aver Rootlicht? Na, dat muchen se dor wohl gern lieden.

Un dat geev ganz gewiss Material för ördentlig Snackeree in’t Dörp.

Aver – wat blifft nu an’t End över vun all de Rootlicht-Geschichten in’t Dörp? Viellicht hett dat jo hier un dor sowat geven. Aver dat meiste, glööv ik, hett sik wohl in de Fantasie afspeelt.

De Neendörp-Sachsenbander köönt ganz beruhigt ween:

„Rootlicht in’t Dörp“ is man bloots rodes Licht, dorachter stickt wieder nix.