Schrieversmann ?

                                                                                      Hartmut Meinke 2013

„Nun geht es los!“, sä ik to mien Fru, as ik vun den Senioren-Namiddag na Huus keem. Se keek mi verdwarst an un meen, wat ik mi nich villicht en lütt beten dütlicher utdrücken kunn. Na, ik harr doch bloots en lütten Witz maakt. Ik vertell ehr, dat en Reporterin vun’t Blatt bi den Senioren-Namiddag west weer. Se harr hört vun mien Schrieveri un wull en beten mehr darvun erfahren. Mit de Information weer mien Fru tofreden.

Ik will ja överhaupt nich, dat irgendwat losgeiht.

Ik schriev bloots af un an „Geschichten ut Achter-Neendörp“. De lees ik bi de Seniorenveranstaltungen vör un freu mi, wenn miene Navers ut Neendörp-Sachsenbann sik doröver freut. Un denn warrn de Geschichten in’t Internet stellt. Dor lesen denn mien Familie, Frünn un Bekannte.

Mehr nich!  

Twee Weeken later keem den Artikel in’t Blatt. Nett schreven. Mit Bild!

En paar „Fans“ repen denn ok an un freuen sik mit mi.

An den Abend seten wi in de Stuuv, wi snacken över düt un dat un denn weer dat Tiet to’n Slapen. Mien Fru güng vörweg un ik seet noch’n beten op mien’n Sessel, weer ok al recht mööd.

Dor pingelt dat miteens an de Döör. En junge Fru, ik meen meist, dat weer de Reporterin, keem rin un meen, ik schull man nu en beten tomaken, de Lüüd töven al!

Mann, ik harr garni mitkregen, dat de Döör noch los weer. Un miteens weer dat ok eerst an’n fröhen Abend. Sünnerlich sünnerlich…. .

Na, ik klei mien’n Kraam tosamen un wi föhren los.

Beten later kemen wi bi en groten Saal an. Buten leeg en Art Teppich, bit to’n Ingang. Links un rechts darvun stunnen veele Lüüd, de grölen luudhals und harrn Böker in ehr Hann’n. Ik kunn en Blick darop smieten:

Booktitel: „Geschichten ut Achter-Neendörp“.

All wull’n se en Autogramm, en Widmung. Ik weer’n beten verfeert un wüss ni so recht, wat ik maken schull. Aber en jungen Minschen sä: „Das ist doch Ihr Buch, Herr Meinke, in unserem Verlag erschienen. Heute ist Ihre Autorenlesung. Kommen Sie.“

Dammi nochmaal. Miene lütten Geschichten sünd in en Book druckt worrn.

Un hüüt schull ik vörlesen. Harr ik dat allens vergeten?

Is dat so, wenn man öller warrt?

Also rin in den Saal - bit ünnert Dack vull mit Minschen - rop op de Bühn un lesen. Ik fung an mit en poor Wöör, un dar jubelt al de ganze Saal.

Na mien erste Geschichte fungen de Lüüd an, sik in Richt Bühn to bewegen. Op de linke Siet seeg ik dree Fernsehteams mit grote Kameras und Mikrofone. Rechts stunn en Dutz Fotoreporters.

Blitzlichtgewitter!

Un de Masse vun Lüüd keem jümmers neger op mi to. Ik kreeg dat nu’n beten mit de Angst to dohn un söch mien Reporterin.

Nich dor!

Ik söch den jungen Mann vun den Verlag.

Nich dor!

Mi worr sowat vun hitt, ik fung an to sweten….

un wook endli op:

mien Huus, mien Stuuv, mien Sessel, mien Fru in de Stuuv blangan.

Ik harr bloots dröömt.

Un ik hoff, dat nich den lüttsten, nich den allerlüttsten Deel vun mien Droom Wohrheit warrt.