Tschingderassa - bumm

                                                                                     Hartmut Meinke 2012

Wi harrn düchtig fiert, en Hochtiet bi Frünn. Recht laat, oder - recht fröh, weern wi wedder tohuus. As wi an’n Morgen opstunn, weern de Köpp en lütt beten schwor. Un deshalb harrn wi beslaten, en Fahrradtour to maken. Sowat is ja richtig good för de Erholung un de Gesundheit.

Also föhrn wi los, langs Achter-Neendörp und denn in Richtung Borg.

Dor worrn wi gewohr, dat ja an düt Wochenend en groot Fest an de „Tiefste Landstelle“ weer.

Mit Musik un allerlei Belustigungen.

Na, dor wull’n wi doch geern vörbi kieken.

As wi dorhen keemen, hören wi Musik. De Füerwehrkapell weer togang.

Mit „Tschingderassa-bumm“.

Aber mi keem dat doch en beten wat anners vör as sünst. ‚bumm’ kunn ik hören, aber mit ‚tschingderassa’ weer dat nix. Komisch.

Na ja, wi stellen de Fahrröd hen un gungen in’t Telt.

Aber wi keemen gaarni ganz rin, wiel en vun de Kapell uns anholden dee:

„Moin ji beiden. Hartmut, hest du’n beten Tiet?“ fraag he.

„Jooo, na ja, egentlig wulln wi ja…..“

Ik kunn garni to Enn snacken.

„Wenn du en beten Tiet harrst, kunnst du uns villicht ’n beten hölpen?“

„Joooo, aber egentlig…..“

„Uns Trummler is nämlig krank worrn, kunnst du nich villicht…?“

Nu weer mi dat klor, worüm dat keen ‚tschingderrassa’ geev. Dat kümmt nämli vun’t Becken un de lütte Trummel un dat ‚bumm’ vun de groote Trummel.

De kunn en vun de Musikers - sotoseggen blang bi - bedenen.

„Geiht los“, segg ik to den Muskanten. Min Fru funn ja to’n Glück en poor fründliche Nobers in’t Telt to’n snacken. Ik gung rop op de Bühn, sett mi achter de

Trummeln un so kunn de Füerwehrkapell ehr Musik mit ‚tschingderrassa-bumm’ spelen, so as sik dat hört.

Later hebbt wi denn doch noch uns Erholungs-Tour maakt. Kunn ik sodennig doppelt bruken.