Nix

                                                                                     Hartmut Meinke 2012

„Dor gifft dat ja nix“, sä mien olen Fründ.

He keem torüch vun de „Tiefste Landstelle“.

As he ankünnigt harr uns to besöken heff ik em seggt, he schull doch mal dorhen fohrn und denn kunn’ wi uns ja later bi uns tohuus drapen. Hett he maakt, he keem to’n Eten un wi weern neschierig, wat he dor nu seh’n un föhlt harr.

„Ne, dat is nix. Dor kann man ja nix seh’n. Överhaupt nix“, meen he.

Ik sä: „Genau dat is dat ja“!

„Wat meenst du dormit“?

Ik versöch denn, em dat to verklorn:

„Kiek mal, nix sehn’ kann man överhaupt nich. Bloots, wenn du diene Ogen dichtmaakst, aber dat hest du ja woll nich. Also hest du wat sehn. Un dat, wat du mit „nix“ meenst, is allerhand:

Dat is en lütt Stück vun uns Wilstermasch, dat siedste vun ganz Düütschland.

Dor is dat ruhig. Du kannst na den Kanol henkieken. Op de Weid’ steiht villicht en Koh un seggt di goden Dag. De NN-Markierung an den Pohl gifft di en Indruck dorvun, wo hoch dat Water in de Nordsee steiht. Man föhlt sik bannig lütt, wenn man doröber nadenken deiht.

En mutt natürli en Tietlang dor stahn un allens en beten in’n Kopp wirken laten. Wo lang weerst du denn dor?“

„Ooch“, meen he, „so fief Minuten. Aber du hest woll recht. Ik will denn man naher nochmal hen. Un denn will ik dat ‚Nix’ op mi wirken laten.“

Ik dach bi mi:

So is dat hüüt! Överall mutt dat „Events“ geven.

Mit mööglichst veel Larm un anner Gedöns.

Sünst is dat eben nix.

Aber uns „Nix“ is doch wat, meen ik.