Mien Füerwehrkapell

                                                                                    Hartmut Meinke 2012

„Dat hett sik ja'n beten wat gediegen anhöört," sä mien Kolleg blang mi, as dat Musikstück to Enn weer un wi de Instrumente affsett harrn.

Wi speelen beide in de Füerwehrkapell „Sachsenbande-Neuendorf", an den Obend ünnerwegens mit den Lanternenümtog.

To de Tiet, dat is üm un bi dörtig Johr her, worr ja noch marscheert:

de Füerwehrkapell vörweg, Kinner mit Lanternen un ehr Öllern achteran. Dropen worr sik bi'n Krog, dat gung denn en paar Straten op un dal un denn versammeln sik all bi de Meieri. Dor geev dat wat to'n Naschen för de Lütten un en (oder twee??) Schluck ut de Buddel för de Groten. Ok natürli för de Muskanten, bi de Blasmusik hett man ja jümmers so'n drögen Mund.... .

Bi de Meieri stunn en Straatenlamp. So kunnen wi denn endlig wedder in uns Noten rinkieken. Un jüst dorüm, oder villicht ok wegen de paar Köm, passeer dat lütte Malöör.

De ganze Tiet vörher, op de düstern Straaten, harrn wi ja utwendig speelt: de Titel worr anseggt, dree-veer vörtellt un denn gung dat los.

Hier bi de Meieri harrn wi ja nu ganz fein Licht. Bloots de Nummer ut de Marsch-Notensammlung worr anseggt, dree-veer vörtellt un de Musik fung an.

Man mutt darto weten, dat de twintig Musikstücken in düsse spezielle Notensammlung sik all en beten wat liek sünd, een Komponist harr de all schreven.

As dat Stück to Enn weer, sä mien Kolleg den Satz mit dat „beten wat gediegen" un wi keeken uns all verdwarst an. Man harr markt, dat dor irgendwat nich ganz stimmen dee. He snack ober wieder un fraag en: „Wat för'n Nummer hest du egentlig speelt?" „16," sä de. „Un du"?, fraag he wieder. „17, dat schull doch 17 ween, oder?", sä de anner. „Un du, un du, un du??" „16, 17, 16"!

Op düsse Aart hebbt wi den Grund för dat „beten wat gediegen" rutfunn', hebbt düchtig lacht, noch en nahmen un noch en Stück togeven.

Wi hebbt Nr. 18 speelt, aber "richtig gediegen".