Dat weer nich mien Dag                                             

                                                                                                     Rüdiger Mengel

Dat gifft Daag, de sünd „so oder so“.

Güstern geev dat en Dag, de weer nich so recht en vun mien besten.  

Man nu na de Reeg:

An’n Vörmiddag weer ik in mien Gaarn un snack över’n Tuun mit mien Naversch. Se vertell mi düt un dat un sä opletzt: „Dor is en Wepsennest in mien Gaarn“.

Wat ik nich villicht hölpen kunn, de Wepsen to verjagen.

Un denn meen se, ehr Gaarnhölpersch weer al stoken worrn.

Un de is ok noch allergisch. De Fru keem tofällig vörbi un schimp mächtig op de Wepsen.

Na, ik as fründlichen Naver wull natürli geern hölpen un sä:

„Ik kaam glieks vörbi“. Ik heff gau all‘ns tosamenstellt, wat man so bruken deiht um Wepsen to verdrieven.

Mit mien Utrüstung kunn ik aver nich liekut to dat Grundstück vun mien Naversch kamen. De Tuun weer to hoch un dor weer ja ok noch de breede Graven.

Ik müss also över en anner Navergrundstück röver.

De Graven dor is nich so breed.

Un dor gifft dat en lütte Brüch na mien Naversch hen.

Natürli harr ik ok över de Straat gahn kunnt, man wat harrn de Lüüd wohl seggt, wenn ik mit allerlei Utrüstung dor rümlopen weer.

As Schandarm kennt se mi wiss all, man nu mit Schuulhelm, Brill,

en speziellen Hoot un anner Saken op’n Puckel…?

Dat wull ik de Navers doch geern ersporen.

Also hen na den lütten Graven. Mit mien Gaarnlatschen an de Fööt un den helen Kraam op‘n Rüch heff ik en gewaltigen Satz maakt.

Tja, ik sprung, man leider doch‘n beten to kort. Un so keem dat:

ik lann nich op de anner Siet, man nipp un nau meern in den lütten Graven. Ik bün ja ok en Aart „Schwergewicht“ un seet sodennig deep in den weken Mudd. Miene Fööt kunn ik nich mehr bewegen.

In’t Fallen wull ik mi mit miene Hann an de Kant afstötten.

Ik heff dat versöcht. Aver dorbi, man glöövt dat nich, greep ik mit mien rechte Hand meern in en Wepsennest. Nich dat vun de Naversch, düt hier harr ik vörher gor nich sehn.

Dat gifft bi de Besters en heel „effektive Alarmkette“.

Se hebbt akkerate Befehle, wat in’n Alarmfall to dohn is.

Dat „Kriegsbiel“ weer opsteed utgraven. En Minut later keem en Regiment Wepsen un greep mi an. Ik harr keen Chance, kreeg Steeks in’t Gesicht, op miene Arms un annerswo.

Opletzt kunn ik mi befreen.

De Gaarnlatschen leet ik in’n Graven sitten, bün barfoot gau na mien Naversch henlopen. Man dat geel-swatte Wepsen-Regiment hett mi verfolgt, aver wi weern denn ja in’t Huus.

Ik bün ‘n beten later t‘rüch na mien Grundstück, dor harr ik de Besters denn endli afschüddelt. Dat harr ik jedenfalls dacht.

As ik mi tohuus ümtrecken dee, weern dor jümmers noch en poor,

de sik in mien Kledaasch versteken harrn. Un de grepen mi wedder an, aver se hebbt nich mehr lang leevt.

An’t Enn müss ik twintig Steeks faststellen. Wat en Glück, dat ik nich allergisch bün. En beten Etig un Wienbrand un denn weer all’ns wedder goot.

Den Etig op de Quaddeln, den Schnaps in’n Mund.

Dat is ja nödig, sik‘n beten to begööschen.

De Wepsen bi mien Naversch wull ik later bikamen.

Aver dat güng överhaupt nich, se harrn ehr Nest ünner en olen Boomstubben buut. Sünd doch jichtens schlau, de Besters.

Se staht ja ok ünner Naturschutz, villicht weten se dat?

Man in’n Harvst mööt se starven, heel in’n Sinn vun de Natur.

Un dat is goot so.

Dat weer güstern mien „so oder so“ Dag. Nich en vun de besten, man ik funn em an’t Enn doch‘n beten wat spaßig.

Dat köönt ji glöven oder ok nich.