FuBaMa in Wilster

                                                                             Rüdiger Mengel 

Jedeen Johr in‘n Februar is dat hier so Usus, dat de Footballers en grote Maskerod maakt. Düsse Maskerod heet FuBaMa ( FußBallMaskerade ) un dor kamen jümmers bit to sössdusend verkledete Minschen, um en Nacht in grote Telte bannig to fiern.

Vun so en Maskerod will ik nu wat vertelln:

Al ‘n poor Daag vörher dreiht sik bi uns op de Wach all‘ns um dat grote Fest vun de FuBaMa. Extra Deenstplaans worrn schreven,

vele Kollegen und -Innen vun annere Deenststeeden worrn anfordert. Alleen kunnen wi dat Fest nich schaffen.

Un denn weer dat sowiet, de Dag weer dor.

Ik heff örnlich utschlopen, um nich in de Nacht mööd to warrn. Över Dag heff ik dat ganz sutje angohn loten un nix grotet maakt. So um Klock fief heff ik mit mien Fru en beten wat eten, mi denn umtrocken un in de Uniform smeten. 

Heff ik ok all‘ns dorbi? All‘ns nochmal överpröft un toletzt ok mien Zettelblock insteken. 

Mien Zettelblock is‘n lütte Sünnerlichheit vun mi. Ik heff so‘n lütten Post-It-Block, op den ik vun en bit dreehunnert egalweg de Tahlen opschreven heff. 

Worüm, vertell ik later. Also düssen lütten Block in de Bosstasch vun mien Deensthemd steken und denn gung dat ok al los. 

Vun mien Fruu verafscheed mit: „Denn man bit Morgen“! 

Rop op den Drohtesel und na de Deenststeed fohrt. Ik weer nich de Erste un ok nich de Letzte. De Stimmung weer goot un all de Annern dachen genau as ik sülvst: Na, wat dat vunnacht wohl all‘ns gifft?

Wi harrn ja al ut de Johren vörher vele Erfohrungen, wat in so‘n Nacht all‘ns passeern kann. Man elkmal is dat anners.

En lütt Sünnerlichheit is jümmers de Praktikant ut Eutin, de en Week vörher sien halfjohrig Praktikum bi uns anfungen hett.

Düsse Grönschnobels hebbt natürli överhaupt keen Ahnung wat se in düsse Nacht beleven warrt.

Wiel dat ik sülvst al veele veele Johrn in‘n Deenst op den Buckel harr, bün ik jümmers de Praktikantenutbiller bi uns op de Deenststeed. Bi uns heten düsse öllern Kollegen „Bärenführer“,

wiel se al veel beleevt hebbt un in Roh deErfohrung an de jungen Kollegen wiedergeven künnt. Ik harr nun en jungen Kerl blang mi,

de ut Itzehoe keem un al mool vun de FuBaMa hört harr, sülvst aver noch nie nich dor west weer.

Wi beiden gungen na en schöne Tass Kaffee to Foot de poor Meters in dat Festtelt. De Weg vun de Wach bit to dat Telt weer man knapp dörtig Meter lang, wiel dat de grote Festplatz blangen de Wache weer

                                                      ***

En lütt witt Käppi in‘t Hoor, enge witte Bluus, heel un deel kort Miniröckchen un an’t Enn vun de langen Been rode Schoh.

De Deerns wull‘n örnlich Spaaß an düssen Avend hebben un de hele Nacht danzen.

                                                      ***

As wi ut de Wach kemen, weern dor al etliche Clowns, Piraten, Meerjungfrauen, un un un. De lustigen Lüüd stunnen an de Inlasskontroll un müssen ehr Intrittskorten vörwiesen. Wi bruken dat natürli nich, wiel wi in Uniform weern und Deenst maken schulln.

Ik mark, dat mien Praktikant bannig opgeregt weer. He harr ja bit nu in‘n Deenst noch nix beleevt. He bleev aver jümmers an mien Siet un keek sik all‘ns an. 

As wi uns so an de Menschenschlang vörbi schoven full mien Blick op en heel schmucke Krankenschwester. Blonde Hoor mit en witt lütt Käppi, ganz enge witte Bluus mit bloots dree Knööp, super kort Miniröckchen, lange Been un rode Schoh. Unse Blicke drapen sik un se grien. Ik torüch. Un denn weer dat ok al wedder vörbi un se worr in dat Getümmel wegdrückt. Ik heff bloots noch sehn, dat dree annere Deerns in desülvige Verkleden dorbi weern. 

Mien Kolleeg un ik wuseln uns mang de Minschen dörch. 

Överall weer dat al vull un vele Bekannte, de man wegen de Kledaasch toerst gor nich erkennen kunn, snacken mit uns. Un dorbi heff ik al de ersten lütten Zettels vun mien Block verdeelt. Dor keem jümmers mol wedder en, snack mi an un meen: „Dor hest du aver en dullet Kostüm oder büst du en echten Wachtmeister?“ All de, de so frogen, kregen en Zettel vun mi, weern toerst jümmers verdutzt, lachen denn aver liekers. Över tweehunnert Zettels gungen so in de Nacht weg.

Op enmol susen schmucke Krankenschwestern an uns vörbi. 

Dat weern se wedder! Un de en meen noch ganz keck: 

„Schönen Abend Herr Wachtmeister. Ist das ein Kostüm oder ist das echt?“

Un schwupps harr se ok en lütten Zettel vun mi. Na dat Opkloorn hett se grient un weer denn ok al wedder weg in dat Getümmel. 

Nu blarr dat Funkgerät in de Tasch un wi harrn den ersten Insatz an düssen Avend. En Schlawiner wull doch warraftich ohn to betohlen dörch den Inlass und harr sik nu mit de Ordners vertörnt. Wi kunnen dat kloor maken, man dor keem al wat nieget. Twee Lüüd harrn sik anrempelt, en weer nu stolpert und harr sik de Hann opschlogen.

Dat kunnen wi ok gau opkloorn. 

Tja, un so gung dat denn en ganze Tiet so wieder. 

Wi harrn wohl so um un bi fief oder söss Insätze afarbeidt, as wi wedder an unse exponierte Stell stunnen un de Lüüd beluern.

Ik weer recht wat stolt op mien Prakti.

He harr sien Saak bannig goot maakt. Ik weer tofreden. 

Un wat schall ik seggen, op enmol kemen wedder veer schmucke Krankenschwestern danzend an uns vörbi un lachen uns an. 

Man kunn ehr ansehn, dat se örnlich Spaaß harrn. 

Wi lachen t’rüch, man gau weern se wedder weg. 

Wi beiden hebbt denn erstmol en Paus op de Wach maakt.

Na ja, un schrieven müssen wi ja ok noch, all de Insätze schullen ja noch to Papier. 

Goot twee Stünn later gungen wi beiden t‘rüch in dat Telt un stellen uns wedder an unsen Platz. Un jüst in düssen Moment danzen dor wedder de Krankenschwestern vörbi.

Se lachen, als se uns dor stohn sehn.    

Als se vörbi weern kregen wi al wedder en niegen Insatz un so gung dat de nächsten twee Stünnen wieder. Wi müssen en poor Striethohns utenanner bringen un en dorvun leider ok inbuchten,

wiel dat he ganz un gor vun Sinnen weer.

Denn keem dorto noch en Blootproof wegen Haueree, 

en Taschendeveree, en, twee Anzeigen wegen Schimp und noch en Sakenschaden. Un schreven müss dat ok noch warrn. 

Na, wi hebbt dat kort maakt und weern ‘n beten later wedder in‘t Telt. Na‘n lütt Tiet wirbeln de Krankenschwestern wedder an uns vörbi un de en reep uns noch to: „ Los, tanzen Sie doch mit, nur da den ganzen Abend an der gleichen Stelle stehen ist doch langweilig!“

Ehr Fründinnen trocken se aver gau wedder weg un so kunnen wi gor nich mit ehr snacken. 

Harr ok gorkeen Sinn, wiel dat wi al wedder los müssen un de neegsten Striedereen slichen müssen.

So gung dat wieder bit in den fröhen Morgen. 

As wi mol wedder op de Klock keeken, weer dat denn ok al meist halv söss. 

Wi beiden harrn all‘ns op de Reeg kregen, un, wat besünners wichtig is, uns weer nix passeert. 

Wi gungen nochmal kort vör de Döör um en beten Luft to schnappen.

Dat Fest weer toend un de Ordners schoven de Lüüd sanft aver bestimmt ut de Telte rut. As wi beiden nu so dor stunnen, lepen an de Straat „unse“ Krankenschwestern vörbi, se wulln na Huus. As se uns dor stahn sehn lachen se un wunken uns to. En dorvun reep uns noch to: „Nächstes Jahr feiert ihr aber mit, da nur rumstehen ist doch viel zu langweilig!“

Tja, wenn de wüssen wat wi in düsse Nacht all‘ns beleevt harrn, harrn se förwiss nich mehr meent, wat dat en langwielige Nacht för uns weer. 

Dat kümmt jümmers op den Blickwinkel an. De Deerns hebbt förwiss seggt: „Oh war das ein schöner Tag und ein schönes Fest!“

Un wi beiden hebbt seggt:

„Goot, dat düssen Dag nu endlich vörbi is.“

Ik sülvst heff mi freut dat mien Prakti so fein mitmaakt hett un uns nix passeert is. In schöne Erinnerung sünd uns de veer Deerns bleven. 

De unschönen Saken hebbt wi heel fix vergeten.