De Schandarm vertellt

                                                                                                 Rüdiger Mengel

Ik bün nu al över veertig Johr Schandarm in Wilster. Na mien Utbillen keem

ik in düsse lütte Stadt an de Westküst un bün mien Leevdag nich wedder

weg gohn. Dat hett dor de mehrste Tiet veel Spooß mookt. As Schandarm,

oder Wachtmeister, hett man jo veel mit den Stratenverkehr to doon un beleevt bannig veel. Dat gifft trurige Saken, aver ok männich lustige Beleevnissen.  

Wenn wi hier op de Station unsen Deenst maken weten wi jo nich, mit wat wi

in de neegste Minut reken mööt. Veel hebbt wi mit töven to doon. Dat is bannig swoor, segg ik ju. Nix doon und töven is harde Arbeit. Nee, Spooß bisiet, irgendwat is jo jümmers un man hett veel to schrieven. Aver denn op enmol

geiht dat Telefon oder de Funkkassen quäkt un schon mööt wi los.

Mien Kolleeg un ik harrn en Insatz kort vör Brokdörp.

In en scharpe Kurv weer en Fru mit ehrn Wagen in den Graven rutscht.

As wi dor ankemen, stunnen twee Fruunslüüd al op de Straat, keeneen weer

körperlich wat passeert. Opfällig weern de beiden Fruunslüüd denn aver liekers.

Se harrn en „asiatischen Inschlag“. Sowat vun‘t “Land der aufgehenden Sonne“.

Tja, un denn keem de obligatorische Fraag:

„Na, nun sagen Sie doch mal, wie ist das denn passiert?“

De Fohrerin sä luut un dütlich:

„Ich habe die Blemse angetippt und bin in den Glaben gelutscht!

De Kolleeg und ik keken uns an un müssen uns tömen, üm nich luut los to lachen. Wi dachen jümmers, dat mit dat „nich utspreken künnen“ vun den Bookstaben „R“ weer bloots en Vertellen, aver nu harrn wi dat eben jüst sülvst beleevt. Wi hebbt den Unfall gau opnohmen. Un as de beiden Fruunslüüd weg weern, kunnen wi endli över de lustige Spraak lachen.

So en „lustigen Unfall“ harrn wi denn noch enmol.

In en lütte Naverstadt gifft dat, wiel dor so enge Straten sünd, de man nich inkieken kann, besünnere Verkehrsbeschillerungen. In de ene Straat is en Spegel ophungen worrn, dormit man in de annere Straat ok richtig rinkieken kann. Un genau dor passeer en Unfall.

Twee Autos weern tosomenknallt und de, de egentlig in den Spegel kieken schull, harr den annern de Vörfohrt nahmen. Bi de Unfallopnohm worr em

denn ok de Fraag stellt, wat he denn nich in den Spegel keken harr.

He meen: „Jo, heff ik un denn bün ik losföhrt. Ik heff dor jo en gelen Wagen

sehn un ik heff dacht, dat weer ik. Weer ik aver nich, den annern Wagen weer

ok geel.“ En lüttes Lachen kunnen wi uns nich verkniepen.

Dat geev ok noch en annern Unfall, de dat Grienen in‘t Gesicht dreven hett.

Wedder so en Vörfohrtssaak. Twee Wagens weern tosamenrasselt und de beiden Fohrers harrn sik nich besünners leev. Se stunn  - Näs an Näs - un

wulln sik an levsten dorop haun. Na ja, denn kemen wi dorto und bröchen en beten Ruh twüschen de beiden. Vergrellt weern se aver liekers noch op enanner. Ik heff mi de Föhrerschiens geven laten und heff denn woll en beten snaaksch keeken un grient. Över beide Ohren, so dat de beiden mi verwunnert ankeken. Ik heff se fraagt, wat se sik villicht ünner enanner kennen.

Darto harr ik op de Föhrerschiens wiest - un beide fungen an to lachen.

De ene Fohrer harr den Familiennamen „Pick“, un de annere den Familiennamen „Puck“.

Pick un Puck harrn sik also dropen. Se hebbt sik denn ok wedder verdrogen

un de Schaden is vun de Versekerung betahlt worrn.

An en annern Dag schullen wi in Glückstadt Streife fohrn. Glückstadt is ja en schöne lütte Stadt mit veel Vergangenheit un männich interessante Anblicke.

De Kolleeg und ik föhrn also Streife in de Stadt und dat teemlich plaanlos.

Mol hier hen, mol dor hen. Na en Tiet marken wi, dat en Auto mit en ölleren

Poor jümmers achter uns herföhr. Beten later blink de Fohrer uns an. Wi helen an, stegen ut un gungen to den ölleren Herrn un hebbt em fraagt, wat he denn gern wull. He sä to uns:

„Ich fahre nun schon über eine Stunde hier durch die Stadt und auch schon längere Zeit hinter Ihnen her. Wo bitte ist denn nun das ‚Stadtdenkmal‘,

das würden wir doch zu gern mal sehen, finden es aber nicht“ !

Tja, wi hebbt em fraagt, wat he Glückstadt wohl nett funn, mit de ganze Architektur, de Straten un de schönen Anlagen. He hett uns dat bestätigt und meen, dat Glückstadt würklich smuck is. Dor hebbt wi em opklort, dat de hele Stadt en „Denkmal“ is, dorüm „Stadtdenkmal“ heet un he dat Denkmal egentlig

al lang funnen harr. He un sien Fru weern örnlich baff und wulln nu erstmol in‘t "Denkmal" Kaffee drinken.

Dat mit dat Verfolgen hebbt wi noch enmol beleevt.

Ik weer wedder mit en Kolleeg op Streife und wi föhrn so dörch de Straten.

Bald marken wi, dat en Auto jümmers achter uns föhr. De Fohrer möök aver keen Anstalten uns antoholln. Na ja, wi föhrn noch‘n beten wieder un stoppen

en korte Tiet later op den Parkplatz vun de Wache. De uns verfolgende Wagen holl ok und de Fohrer snack uns mit düsse Wöör an:

„Dat ward nu aver ok Tiet, ik kann doch nich stünnenlang achter jüm her fohren.

Wat wüllt jüm överhaupt vun mi?“ 

Erst nu harrn wi markt, dat de Lichtbalken op den Streifenwagen de ganze Tiet oplüchen dee und den Fohrer de Weisung geven harr: „BITTE FOLGEN“.

Wi hebbt uns bi den Fohrer düchtig entschuldigt.

He hett dat mit Humor nahmen un wi harrn wedder en niege Geschicht.

In över veertig Johr bi de Schandarmerie beleevt man veel un jedereen seggt:

„Dor kunnst du meist en Book över schrieven!“

Villicht gah ik dor mol bi, ik heff noch veele Geschichten to vertelln!